2021

scientific monograph

polish

PL Wybrzeże morskie jest specyficznym środowiskiem walki, wymagającym odpowiednio wyszkolonych i wyposażonych jednostek. Polskie Wybrzeże stanowi szczególnie ważny obszar zarówno z punktu widzenia bezpieczeństwa polityczno-militarnego państwa, jak również bezpieczeństwa gospodarczego i społeczno-kulturowego. Współcześnie największe wyzwanie dla bezpieczeństwa tego obszaru stanowi polityka Federacji Rosyjskiej, próbującej uzyskać pozycję monopolisty w dostawach surowców energetycznych, uzależniając od nich wybrane państwa Europy. Inwestycje w infrastrukturę morską i brzegową dokonywane przez Rosję unilateralnie lub w porozumieniu z innymi państwami mogą też ograniczać możliwości gospodarcze Polski i innych państw regionu. Potencjalnym źródłem przyszłych konfliktów jest nieuregulowany przebieg wyłącznych stref ekonomicznych państw leżących nad Bałtykiem. Ponadto, dostęp do niektórych cieśnin istotnych dla żeglugi międzynarodowej jest lub może być ograniczony. Działania Federacji Rosyjskiej w Cieśninie Kerczeńskiej, blokującej ruch ukraińskich okrętów mogą być przykładem zagrożenia, które może zaistnieć na bałtyckich cieśninach. Istotnym wyzwaniem jest także znacząca obecność wojskowa Federacji Rosyjskiej w obwodzie kaliningradzkim, w tym rozwój zdolności systemów antydostępowych (Anti Access/Area Denial – A2/AD) i konsekwentnie prowadzona militaryzacja regionu Morza Bałtyckiego. Chronione systemami A2/AD siły w rejonie Kaliningradu mogą wywierać nacisk na sąsiednie państwa, angażując się w wojny współzależne (ang. connectivity wars), obejmujące geoekonomiczne pole walki lub konflikty na małą skalę w postaci incydentów z użyciem lub bez użycia uzbrojenia, prowokacji, naruszeń przestrzeni morskiej, lądowej i powietrznej, działań hybrydowych, asymetrycznych czy antysystemowych. Aby sprostać temu wyzwaniu struktura i organizacja komponentów przygotowanych do obrony Wybrzeża powinna wynikać zarówno ze zdolności operacyjnych, jak i postawionych przed nią zasadniczych zadań. W początkowej fazie konfliktu należy się liczyć z bardzo dużym znaczeniem narzędzi niemilitarnych zarówno stosowanych przez przeciwnika, jak i siły własne (koalicję). Istotną rolę odegrają wojska obrony terytorialnej oraz działający na ich rzecz system powszechnej obrony terytorialnej. Warto zauważyć, że oprócz SZ RP w obronie Wybrzeża, wezmą udział także instytucje i organy administracji publicznej oraz komponenty niemilitarne, realizujące zadania wspierające oraz zapewniające bezpieczeństwo i porządek publiczny. Zdaniem zespołu autorskiego, polski (koalicyjny) komponent lądowy musi dysponować na kierunku nadmorskim (faktycznym) samodzielną brygadą zmechanizowaną, która byłaby zdolna, w sytuacji wzrastającego zagrożenia, do przyjęcia wzmocnienia komponentami pozostałych rodzajów sił zbrojnych, a w razie wybuchu konfliktu do niszczenia sił desantu przeciwnika zarówno ogniem bezpośrednim na plaży, jak i w głębi jego ugrupowania desantowego. Na koniec autorzy pragną podkreślić, że w wypadku konfliktu brak pewności co do wybranego kierunku głównego uderzenia przeciwnika, miejsca lądowania jego desantów morskich i powietrznych, brak wiedzy na temat składu samych sił desantowych zapewne zmusiłby obrońców do nietypowego użycia wojsk w jednym rzucie wraz z silnymi odwodami manewrowymi.

Warszawa, Polska

Wydawnictwo Akademii Sztuki Wojennej

Akademia Sztuki Wojennej

2021

132

978-83-7523-922-5

https://ksiegarnia.akademia.mil.pl/produkt/problem-obrony-wybrzeza-polskiego-w-polaczonej-operacji-obronnej/

80

120