Defence Integration between the Russian Federation and the Republic of Belarus (1992–2023) : Legal Foundations, Military Mechanisms, and Implications for European Security
[ 1 ] Wydział Wojskowy, Akademia Sztuki Wojennej | [ 2 ] VIZJA University (Warsaw, Poland) | [ P ] employee
2025
scientific article
english
- Białoruś
- Rosja
- Bezpieczeństwo międzynarodowe
- Siły zbrojne
- Strategia wojenna
- Współpraca wojskowa
- Zbrojenia
- NATO
EN This article provides a comprehensive analysis of the evolution of Russian–Belarusian defence cooperation from 1992 to 2023, situating it at the intersection of international security law and strategic studies. It reconstructs the legal–institutional framework underpinning integration, beginning with bilateral agreements in the early 1990s, expanding through the 1997 Union Treaty and 1999/2000 Union State Treaty, and consolidated by post-2017 implementation acts. The study demonstrates how declaratory commitments have been transformed into operational mechanisms, particularly through the Regional Grouping of Forces (RGF), joint planning, coordinated procurement, border management, and the legal status of Russian facilities on Belarusian territory. By linking treaty obligations to observable military practices, the article develops a sovereignty-sensitive framework that evaluates Belarus’s constrained autonomy in procurement, basing, and command authority. It also assesses the implications for NATO’s eastern flank, highlighting reduced warning times, expanded Russian strategic depth, and the compression of operational timelines in the Suwałki corridor and adjacent sectors. The findings underscore how defence integration has become legally entrenched, operationally resilient, and asymmetrically structured, while simultaneously framed by Minsk and Moscow as defensive and stabilising within the Union State’s security concept.
PL Artykuł przedstawia kompleksową analizę ewolucji współpracy obronnej między Federacją Rosyjską a Republiką Białorusi w latach 1992–2023, ujmując ją na styku prawa bezpieczeństwa międzynarodowego i studiów strategicznych. Rekonstruuje ramy prawno-instytucjonalne integracji, począwszy od dwustronnych porozumień z początku lat 90., poprzez Traktat Związkowy z 1997 roku i Traktat o Państwie Związkowym z lat 1999/2000, a następnie akty wykonawcze po 2017 roku. Badanie ukazuje, w jaki sposób deklaratywne zobowiązania przekształciły się w mechanizmy operacyjne, szczególnie poprzez Regionalne Zgrupowanie Wojsk (RGF), wspólne planowanie, koordynowane zakupy uzbrojenia, zarządzanie granicami oraz status prawny rosyjskich instalacji na terytorium Białorusi. Łącząc zobowiązania traktatowe z obserwowalną praktyką wojskową, artykuł rozwija wrażliwe na kwestie suwerenności ujęcie, oceniając ograniczoną autonomię Białorusi w zakresie zakupów, bazowania i dowodzenia. Analiza wskazuje również na konsekwencje dla wschodniej flanki NATO, w tym skrócenie czasu ostrzegania, zwiększenie rosyjskiej głębi strategicznej oraz kompresję harmonogramów operacyjnych w korytarzu suwalskim i sektorach sąsiednich. Wyniki podkreślają, że integracja obronna stała się prawnie zakorzeniona, operacyjnie trwała i asymetryczna, a jednocześnie przedstawiana przez Mińsk i Moskwę jako defensywna i stabilizująca w ramach koncepcji bezpieczeństwa Państwa Związkowego.
24.08.2025
62 - 82
Bibliografia, netografia, akty prawne na stronach 76-80.
CC BY-NC-SA (attribution - noncommercial - share alike)
open journal
final published version
24.08.2025
at the time of publication
public
5